zondag 12 januari 2014
Van vertrouwen naar angst
en weer terug. ANGST in hoofdletters wel te verstaan. Allesoverheersend dus. Ik sliep er slecht van, dacht er heel vaak aan......Wat was het geval?
Ik was bang geworden om paard te rijden. Door een samenloop van omstandigheden, als ik er zo terugkijk. Een bekende van me had haar rug gebroken door een ongelukkige val van het paard. Op het moment dat ik dat hoorde was ik onderweg naar een privé training om te werken aan een lang gekoesterde wens, namelijk ooit deelnemen aan een slipjacht. Laat ik de training (en de daaropvolgende) samenvatten als: overleven. Ik werd vooral geconfronteerd met alles wat ik niet kan. En dat is best veel op mijn leeftijd en met mijn rijervaring......En wat is ANGST dan een confronterende emotie. Ik kon er echt helemaal niks mee! Wel vond ik er heel veel van. En dat bedoel ik dan niet op een manier die me hielp om ermee om te gaan.
Wég waren mijn basisvertrouwen en m'n rust, húp als sneeuw voor de zon verdwenen.
In onze trainingen propageren we 'stretchen' dus: uit je comfortzone komen als een beweging die nodig is om te leren. De paniekzone is net een stap te ver, daarin ben je niet in staat iets te leren. Maar waar ligt de grens? Ik had 'm overduidelijk overschreden! Als verlamd, was ik. Reflecteerde me helemaal suf. Ben erover gaan lezen ("Feel the fear and do it anyway"). Sprak er eindeloos over, analyseerde werkelijk alles. En kwam weinig verder.
M'n man stelde me op een gegeven moment de vraag waarom ik ook alweer wilde deelnemen aan een slipjacht? Nou, met die allesoverheersende ANGST op de voorgrond, moest ik echt even diep graven. Oh ja, het leek me gewoon leuk. Hoe eenvoudig kan een verlangen zijn?! En wat was ik daar ver vandaan komen te staan.
Wat te doen? Naast al dat denken, praten etc. etc. heb ik toegegeven (althans zo voelde het) aan de degene die me de jachttraining gaf, dat ik doodsbang was geworden. Zo! Dat luchtte op. Ik heb gevraagd of ze me wilde helpen. En toen zijn we gaan spelen, tikkertje om precies te zijn. Lol, actie, doen in plaats van denken, ik werd er een ander mens van. Zo fijn! Ik kon de wereld weer aan. De dag daarop heb ik besloten tóch mee te rijden in de introductiejacht in Austerlitz.
Alle reflecties op de grote hoop gegooid, kwam ik erachter dat ik me prettiger voel als ik rijd in een groep (bv. buitenritten) dan 1 op 1 (privé jachttraining en mijn privé springles). Misschien niet helemaal representatief als voorkeursstijl voor leren die de meesten hanteren. Mijn conclusie in deze is dat 'denken' me niet helpt, ik zie allerlei beren op de weg, ga beïnvloeden voornamelijk in de vorm van begrenzen. 'Doen' vind ik makkelijker. En in een groep van vlucht- en kuddedieren kun je wel van alles denken maar eigenlijk doet dat er weinig toe. Blijf helder, go with the flow & vertrouw op je basisgevoel. Hé, dat kan ik prima. Wat een rust!
En het gaat voor mij blijkbaar niet over controle (dat heb je namelijk per definitie niet in een groep) maar wel over overgave. Twee zijden van dezelfde medaille. Zoals ik het zie is overgave in een groep bijna een individuele actie/besluit maar in de 1 op 1 situatie gaat het over de relatie en dus over intimiteit. Hoe dat voor mij werkt, daar ben ik nog niet helemaal uit......
After Hunt Talk:
I did it!!
's Ochtends nog aan de Citrosan. Daarna een overdosis aan Bach Rescue Druppels, voor de broodnodige ontspanning, direct op de tong gedruppeld. En vervolgens ingewijd in de étiquette van de slipjacht. Rode en groene jassen, les Sonneurs, de meute, de Huntsman, de Whippers-in en de Field Master om zo maar wat te noemen.
Mijn nieuwe BFF Jasper heeft me overal overheen geloodst. Ik voelde me letterlijk en figuurlijk gedragen door dit ervaren, schrandere dier. Ik kon niet anders dan me volledig overgeven aan hem, aan het spel, aan het moment. Wat een dynamiek! Hard galopperend, springend over natuurlijke hindernissen over modderige bospaden achter de luid blaffende honden aan.....wat was ik blij als ze soms even het geurspoor kwijt waren, dat betekende op adem komen!
Eenmaal terug bij het Dorpshuis van Austerlitz kleedde mijn witte rijbroek tóch af, hij was namelijk gitzwart geworden. Ik mistte twee knopen van m'n rij jasje en ik had een gekneusde duim maar bovenal een grijns van oor tot oor. Nog steeds trouwens als ik eraan terugdenk, wat een belevenis!
https://www.oypo.nl/pixxer.asp?path=o62gfp54&user=emiletalen
vrijdag 9 november 2012
Verwarring
Wie ben ik? Edith als Edith en/of Edith als professional. Het zou als één moet voelen en toch lijken ze niet altijd verenigbaar. Gevalletje dubbele pet.
Tegen het einde van een gezellige lunch ontstaat een gesprek aan de keukentafel met meerdere vrouwen waarvan één gaat scheiden. Het gesprek dat ik gade sla is goedbedoeld maar naar mijn idee krijgt de dame in kwestie vooral te horen wat ze allemaal (nog meer) zou moeten doen. En wat ze beter zou kunnen doen. Haar reactie is, natuurlijk, afweren. Zich verdedigen.
Wat ervaart zij? Waar heeft ze eigenlijk behoefte aan? Ik had het kunnen vragen.....
Ondertussen overdacht ik de situatie, meende dat ik haar wél zou kunnen bereiken dus ik dacht: 'ik ga haar op mijn manier proberen helpen haar doelen te bereiken'. Dus ik zette 'Edith de professional' in. Daar ging ik: analyseren, vinger op de zere plek leggen, vragen stellen, confronteren met de (in)effectiviteit van eigen gedrag, wat theorie uitleggen, het hebben over paralelle processen (hetgeen dat in het hier en nu plaatsvindt, is vaak ook representatief voor hetgeen dat daar en dan heeft plaats gevonden) etc. .........allemaal goedbedoeld maar zo kwam het helaas niet over. Ik had al geconstateerd dat het thema 'niet goed genoeg zijn', aanwezig was en ook haar beschermende 'harnas' had ze logischerwijs aan.
Enfin, ze hoorde vooral wat er allemaal (nog meer) niet goed was aan haar. En het bracht haar in verwarring. Niet handig in een periode in haar leven die al verwarrend genoeg is. En zeker niet mijn bedoeling. De dame in kwestie ging niet echt goed de deur uit en ik ook niet. Dagen later zat het me nog steeds niet lekker.
Waar ging het mis? Op meerdere fronten maar voornamelijk in de contractering. Of beter gezegd; in het ontbreken daarvan.
Dus dat wat in trainingen altijd helder gekaderd wordt, expliciet, ontbrak compleet. In hoeverre kan ik professioneel als vriendin zijn tijdens een gezellige lunch waarin we natuurlijk in het geheel niet zijn ingegaan binnen welke kaders we met elkaar het gesprek zouden aangaan. Behoefte? Coachvraag? Leerdoel? Wanneer tevreden? Impact? Mijn rol? Rol van de anderen? Hoe e.e.a. aan te vliegen? Binnen welke tijdspanne? Om zo maar eens wat te noemen. Niets van dat al.
Ik heb haar vandaag mijn intentie nogmaals laten weten en sorry gezegd. Ik heb haar verteld wat ik vooral zo goed aan haar vindt en dat al die eigenschappen haar goed van pas komen tijdens deze pittige tijd. Haar reactie deed me goed. Ja, het gesprek was inderdaad confronterend geweest en tegelijkertijd heeft ze er toch iets aan gehad. Ik kon weer opgelucht ademhalen en zal een volgende keer naar alle waarschijnlijkheid een andere beslissing nemen. Of als ik echt denk een bijdrage te kunnen leveren, beter afstemmen/kaderen/contracteren e.d.
Misschien gaan we nog een keer 1 op 1 met elkaar in gesprek....wellicht ook verwarrend maar dan is dat maar alvast helder.
e-noniempje
Tegen het einde van een gezellige lunch ontstaat een gesprek aan de keukentafel met meerdere vrouwen waarvan één gaat scheiden. Het gesprek dat ik gade sla is goedbedoeld maar naar mijn idee krijgt de dame in kwestie vooral te horen wat ze allemaal (nog meer) zou moeten doen. En wat ze beter zou kunnen doen. Haar reactie is, natuurlijk, afweren. Zich verdedigen.
Wat ervaart zij? Waar heeft ze eigenlijk behoefte aan? Ik had het kunnen vragen.....
Ondertussen overdacht ik de situatie, meende dat ik haar wél zou kunnen bereiken dus ik dacht: 'ik ga haar op mijn manier proberen helpen haar doelen te bereiken'. Dus ik zette 'Edith de professional' in. Daar ging ik: analyseren, vinger op de zere plek leggen, vragen stellen, confronteren met de (in)effectiviteit van eigen gedrag, wat theorie uitleggen, het hebben over paralelle processen (hetgeen dat in het hier en nu plaatsvindt, is vaak ook representatief voor hetgeen dat daar en dan heeft plaats gevonden) etc. .........allemaal goedbedoeld maar zo kwam het helaas niet over. Ik had al geconstateerd dat het thema 'niet goed genoeg zijn', aanwezig was en ook haar beschermende 'harnas' had ze logischerwijs aan.
Enfin, ze hoorde vooral wat er allemaal (nog meer) niet goed was aan haar. En het bracht haar in verwarring. Niet handig in een periode in haar leven die al verwarrend genoeg is. En zeker niet mijn bedoeling. De dame in kwestie ging niet echt goed de deur uit en ik ook niet. Dagen later zat het me nog steeds niet lekker.
Waar ging het mis? Op meerdere fronten maar voornamelijk in de contractering. Of beter gezegd; in het ontbreken daarvan.
Dus dat wat in trainingen altijd helder gekaderd wordt, expliciet, ontbrak compleet. In hoeverre kan ik professioneel als vriendin zijn tijdens een gezellige lunch waarin we natuurlijk in het geheel niet zijn ingegaan binnen welke kaders we met elkaar het gesprek zouden aangaan. Behoefte? Coachvraag? Leerdoel? Wanneer tevreden? Impact? Mijn rol? Rol van de anderen? Hoe e.e.a. aan te vliegen? Binnen welke tijdspanne? Om zo maar eens wat te noemen. Niets van dat al.
Ik heb haar vandaag mijn intentie nogmaals laten weten en sorry gezegd. Ik heb haar verteld wat ik vooral zo goed aan haar vindt en dat al die eigenschappen haar goed van pas komen tijdens deze pittige tijd. Haar reactie deed me goed. Ja, het gesprek was inderdaad confronterend geweest en tegelijkertijd heeft ze er toch iets aan gehad. Ik kon weer opgelucht ademhalen en zal een volgende keer naar alle waarschijnlijkheid een andere beslissing nemen. Of als ik echt denk een bijdrage te kunnen leveren, beter afstemmen/kaderen/contracteren e.d.
Misschien gaan we nog een keer 1 op 1 met elkaar in gesprek....wellicht ook verwarrend maar dan is dat maar alvast helder.
e-noniempje
zaterdag 13 oktober 2012
Stemmen in mijn hoofd
Ik heb dat regelmatig; stemmen in mijn hoofd. De ene periode wat meer dan de andere maar toch.......
Zo waren ze er weer, aan het einde van de vakantie periode, vlak voordat we 'de drill' ingingen. Wil je weten wat ik dan hoor? In geheel willekeurige volgorde, kunnen ze als volgt klinken.
De stem van de toekomstige scholen van mijn meiden. Ze gaan naar verschillende scholen maar wat deze instellingen zeggen is ongeveer hetzelfde: 'Hou alle communicatie in de gaten want we hebben zaken te melden en die gaan over de (toekomst) van uw kind dus dat is hééél belangrijk'. 'En agendeer onze voorlichtingsavonden, want daar ligt de echte start van het middelbare schoolleven'.
De stem van een willekeurige lade en/of kast (en dan hoef ik 'm nog niet eens open te doen): 'Ruim me op!'
De stem van kind 1: 'Luister NU naar mijn verhaal, vraag, opmerking, commentaar etc. etc. en reageer ONMIDDELLIJK' Idem dito trouwens voor de stemmen van kind 2 en 3 en man 1.
De stem van de mail: 'ga nu eens zitten, lees me, reageer op alle verzoeken die er gedaan worden met: 'ja, dan en dan kan ik dat en dat doen'.
De stem van de agenda: 'raak me niet kwijt want dan ben je pas echt lost.'
De stem van de koelkast: 'vul me in ieder geval 1 keer per week anders lijkt het erop dat je man en kids geheel verwaarloost.'
De stem van alle beloftes die ik gedaan heb: 'plan nou écht eens die eet/wandel/bioscoopafspraak.'
De stem van de boeken op mijn nachtkastje: 'lees ons, want dan kun je ons eindelijk teruggeven aan de rechtmatige eigenaren.' Wie waren dat ook al weer?
De stem van de spullen onderaan de trap/bovenaan de trap: 'neem ons mee naar boven/neem ons mee naar beneden.'
De stem van mijn professionele ontwikkeling: 'huh?!'
De stem van de krant: 'lees me want anders kun je niet meepraten over allerlei actuele en héle belangrijke zaken die de wereld momenteel bezighouden.'
Hé, wat hoor ik daar in de kakafonie van stemmen?! Ssssstttt.....verdraaid, dat is mijn eigen stem! Sssttt nog even. Wat? Wat zeg je?
HEEELLLPPP!
e-noniempje
Zo waren ze er weer, aan het einde van de vakantie periode, vlak voordat we 'de drill' ingingen. Wil je weten wat ik dan hoor? In geheel willekeurige volgorde, kunnen ze als volgt klinken.
De stem van de toekomstige scholen van mijn meiden. Ze gaan naar verschillende scholen maar wat deze instellingen zeggen is ongeveer hetzelfde: 'Hou alle communicatie in de gaten want we hebben zaken te melden en die gaan over de (toekomst) van uw kind dus dat is hééél belangrijk'. 'En agendeer onze voorlichtingsavonden, want daar ligt de echte start van het middelbare schoolleven'.
De stem van een willekeurige lade en/of kast (en dan hoef ik 'm nog niet eens open te doen): 'Ruim me op!'
De stem van kind 1: 'Luister NU naar mijn verhaal, vraag, opmerking, commentaar etc. etc. en reageer ONMIDDELLIJK' Idem dito trouwens voor de stemmen van kind 2 en 3 en man 1.
De stem van de mail: 'ga nu eens zitten, lees me, reageer op alle verzoeken die er gedaan worden met: 'ja, dan en dan kan ik dat en dat doen'.
De stem van de agenda: 'raak me niet kwijt want dan ben je pas echt lost.'
De stem van de koelkast: 'vul me in ieder geval 1 keer per week anders lijkt het erop dat je man en kids geheel verwaarloost.'
De stem van alle beloftes die ik gedaan heb: 'plan nou écht eens die eet/wandel/bioscoopafspraak.'
De stem van de boeken op mijn nachtkastje: 'lees ons, want dan kun je ons eindelijk teruggeven aan de rechtmatige eigenaren.' Wie waren dat ook al weer?
De stem van de spullen onderaan de trap/bovenaan de trap: 'neem ons mee naar boven/neem ons mee naar beneden.'
De stem van mijn professionele ontwikkeling: 'huh?!'
De stem van de krant: 'lees me want anders kun je niet meepraten over allerlei actuele en héle belangrijke zaken die de wereld momenteel bezighouden.'
Hé, wat hoor ik daar in de kakafonie van stemmen?! Ssssstttt.....verdraaid, dat is mijn eigen stem! Sssttt nog even. Wat? Wat zeg je?
HEEELLLPPP!
e-noniempje
Feed back vanaf de achterbank
Je kent dat wel, in de auto met het hele gezin terugrijdend naar huis. En dan vanaf de achterbank, klinkt ineens de vraag: 'Mam, wat doe jij nou eigenlijk voor werk?'
'Uhhh, ik doe iets met communicatie'.
'Wat dan?'
'Nou, mensen in organisaties moeten met elkaar samenwerken maar dat blijkt niet altijd makkelijk en vaak is dat te wijten aan (mis)communicatie. Dan kunnen die mensen bijvoorbeeld naar de Baak toekomen voor een training Effectieve Persoonlijke Communicatie'.
'o.k en wat doe jij dan?'
'Uhhh, nou ik ben één van de trainers en dan ga ik met die mensen in gesprek, ik observeer, ik luister, ik stel vragen, ik vertel wat theorie en geef ze feed back. Eigenlijk hou ik ze de spiegel voor, zodanig dat ze inzicht krijgen in hun eigen communicatiepatroon. Is dat inzicht er eenmaal dan weten de mensen een volgende keer wat ze beter kunnen doen om hun doel te bereiken. En het leuke is dat het ze minder energie kost en dat het prettiger samenwerken is. En daar is het ze uiteindelijk toch om te doen'.
Weer vanaf de achterbank: 'Ah, o.k. maar waarom doe je daar dan thuis HELEMAAL NIETS mee?!'..........
Tja, toen mompelde ik iets over dat bij de loodgieter thuis meestal ook alle leidingen lek zijn, maar of dat nou echt bijdroeg.
Het geeft te denken (ja, ja in meerdere opzichten maar ik pak de professionele.....). Kun je effectief intervenieren in een systeem waar je zelf onderdeel van bent? Ik ben van mening dat het lukt tot op bepaalde hoogte. Het niet persoonlijk te nemen is slechts één van de uitdagingen maar ook écht luisteren naar wat er eigenlijk bedoeld wordt, blijkt niet makkelijk. En wat te doen als het echt spannend wordt?
Nee, ik zie voorlopig nog werk in het verschiet voor de professionals van de Baak.
e-noniempje
vrijdag 31 augustus 2012
Proost!
Op onze kindertijd.
Op onze kindertijd? Ja! Na afloop van een intervisiesessie op een avond in Noordwijk hebben we elkaar met twinkeling in de ogen aangekeken en daarop een toast uitgebracht.
Pittige management functies hebben ze met een hoop zorgen, onze deelnemers. En dan ook nog al die andere verantwoordelijkheden die relaties en gezin met zich meebrengen. En wat kan dat zwaar wegen op de schouders van deze ruwe bolsters met blanke pit. Natuurlijk willen ze voldoen (en het liefst een beetje meer) aan alle eisen die het werkende en privé leven aan ze stelt. Een leidinggevende die deadlines stelt en een vrouw met to-do lijstjes voor op de zaterdag. Heel veel moeten. Dat lijkt het thema te zijn.
Maar wat zouden ze eigenlijk zelf willen? De vraag heeft blijkbaar uitleg nodig. Wat ze willen? Dat doet er toch niet toe, die vraag kun je jezelf toch niet stellen? Met al die verantwoordelijkheden en plichten is daar helemaal geen ruimte voor.....
En toch als we na een Dialoogwandeling op het strand terugkomen in de zaal, is er de rust en ruimte waar onbewust een enorme behoefte aan blijkt te zijn. Een heerlijke energie waarin niets moet maar vooral ruimte is om te onderzoeken wat aandacht geven en ontvangen met een mens kan doen. Veel en waarschijnlijk meer dan verwacht. Ze ontdekken wat ze zelf zouden willen. En spreken dat hardop uit naar elkaar. Ja, er klinkt ook gegrinnik want eigenlijk kan het toch niet?! En dan als we verder praten, blijkt een ieder toch weer iets in zijn leven te hebben van vroeger waar hij nu heel happy van wordt. Surfen tijdens de vakantie, een mooie auto, met een vriendengroep motor rijden, voetballen, knutselen. Gelukkig! De twinkeling is weer terug en de zwaarte van alle verantwoordelijkheden is even weg bij deze hardwerkende mannen.
Mijn overtuiging is dat je niet goed voor anderen kunt zorgen als je niet (eerst) goed voor jezelf zorgt. Dus: Wat wil je? Waar word je blij van? Wat geeft je energie? Wat zou je nu doen, als je mag dromen? Het zijn relevante vragen die we onszelf niet vaak genoeg kunnen stellen. En nee, daarmee verlies je niet de realiteit uit het oog. Volgens mij kun je daardoor de realiteit juist vormgeven. Komt er meer balans.
Dus de volgende keer als mijn man 'm weer eens piept naar z'n boot terwijl ik m'n uiterste best doe om alles te managen, lees: 'in balans te houden', ga ik bovenstaande maar weer eens lezen. Óf, en die werkt ook elke keer heel goed, denk ik aan de sketch van Brigitte Kaandorp: Ik heb een heel zwaar leven. En nog vóór 'moeilijk, moeilijk, moeilijk' kun je me al wegdragen.......Dus niet alleen 'proosten op' maar ook 'lachen om', helpt.
http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
e-noniempje
Op onze kindertijd? Ja! Na afloop van een intervisiesessie op een avond in Noordwijk hebben we elkaar met twinkeling in de ogen aangekeken en daarop een toast uitgebracht.
Pittige management functies hebben ze met een hoop zorgen, onze deelnemers. En dan ook nog al die andere verantwoordelijkheden die relaties en gezin met zich meebrengen. En wat kan dat zwaar wegen op de schouders van deze ruwe bolsters met blanke pit. Natuurlijk willen ze voldoen (en het liefst een beetje meer) aan alle eisen die het werkende en privé leven aan ze stelt. Een leidinggevende die deadlines stelt en een vrouw met to-do lijstjes voor op de zaterdag. Heel veel moeten. Dat lijkt het thema te zijn.
Maar wat zouden ze eigenlijk zelf willen? De vraag heeft blijkbaar uitleg nodig. Wat ze willen? Dat doet er toch niet toe, die vraag kun je jezelf toch niet stellen? Met al die verantwoordelijkheden en plichten is daar helemaal geen ruimte voor.....
En toch als we na een Dialoogwandeling op het strand terugkomen in de zaal, is er de rust en ruimte waar onbewust een enorme behoefte aan blijkt te zijn. Een heerlijke energie waarin niets moet maar vooral ruimte is om te onderzoeken wat aandacht geven en ontvangen met een mens kan doen. Veel en waarschijnlijk meer dan verwacht. Ze ontdekken wat ze zelf zouden willen. En spreken dat hardop uit naar elkaar. Ja, er klinkt ook gegrinnik want eigenlijk kan het toch niet?! En dan als we verder praten, blijkt een ieder toch weer iets in zijn leven te hebben van vroeger waar hij nu heel happy van wordt. Surfen tijdens de vakantie, een mooie auto, met een vriendengroep motor rijden, voetballen, knutselen. Gelukkig! De twinkeling is weer terug en de zwaarte van alle verantwoordelijkheden is even weg bij deze hardwerkende mannen.
Mijn overtuiging is dat je niet goed voor anderen kunt zorgen als je niet (eerst) goed voor jezelf zorgt. Dus: Wat wil je? Waar word je blij van? Wat geeft je energie? Wat zou je nu doen, als je mag dromen? Het zijn relevante vragen die we onszelf niet vaak genoeg kunnen stellen. En nee, daarmee verlies je niet de realiteit uit het oog. Volgens mij kun je daardoor de realiteit juist vormgeven. Komt er meer balans.
Dus de volgende keer als mijn man 'm weer eens piept naar z'n boot terwijl ik m'n uiterste best doe om alles te managen, lees: 'in balans te houden', ga ik bovenstaande maar weer eens lezen. Óf, en die werkt ook elke keer heel goed, denk ik aan de sketch van Brigitte Kaandorp: Ik heb een heel zwaar leven. En nog vóór 'moeilijk, moeilijk, moeilijk' kun je me al wegdragen.......Dus niet alleen 'proosten op' maar ook 'lachen om', helpt.
http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
e-noniempje
donderdag 30 augustus 2012
Nieuwe hobby
Ik heb een nieuwe hobby: paardenfluisteraar
In mijn hoofd zeg ik het lachend. Paardenfluisteraar, natuurlijk niet! Maar wat is het dan? Gaat het niet vooral om bewustwoording van non-verbale communicatie? Gaat het ook hier, net als bij de deelnemers in mijn trainingen, over aandacht? En wat aandacht krijgen voor onvermoede krachten in mens en, in dit geval, dier naar boven brengt. Had ik als kind al iets in me waar ik me niet van bewust was en nu aan het herontdekken ben? Allemaal (hoopvolle) gedachten die de laatste tijd door m'n hoofd gaan.
Ik ben in ieder geval weer meer met paarden bezig. Iets waar ik in mijn kindertijd niet zonder kon. Een dag niet tussen de pony's, een dag niet in de buitenlucht en ik kreeg hoofdpijn. Alles deed ik op gevoel, nooit geleerd hoe het 'echt' hoorde. Dat leer ik nu pas, in een ander leven. Soms best lastig dat leren, gewoon je gevoel volgen en niet denken vind ik makkelijker. Wel ben ik weer terug bij het kleine vrije, blije meisje. Alleen nu bewuster. En bewust dat ik mijn kinderlijke blijheid weer terug heb.
Een paard is een sociaal dier, hij heeft aandacht nodig. Dus toen de vraag kwam of ik aandacht wilde besteden aan een paard dat vermagerd terug was gekomen uit de wei, zei ik meteen ja. Tegelijkertijd vond ik het ook wel een bijzondere vraag. Baby's blijken eerder dood te gaan als ze niet aangeraakt worden dan als ze niet te eten krijgen. Aandacht/aanraking vóór voeding. Blijkbaar ook belangrijk voor paarden.
Borstelen, toiletteren zijn momenteel onderdeel van mijn dagelijks leven. En dat voor het goede doel, een beetje aandacht voor paarden die hard werken voor de mens. Maar ik kom erachter dat ik ook mijn eigen doel daarmee dien. Rust. Het is druk in m'n hoofd. Kinderen voor het eerst naar de middelbare school, nieuwe sportschema's en daarmee nieuwe logistieke uitdagingen. En oh ja, ik moet ook nog ergens tussendoor werken. En dan toch rust kunnen ervaren in het contact met de paarden. Focus. Het helpt me.
Ik word me bewuster van de non verbale communicatie tussen mens en dier. Dat lukt trouwens beter als ik naast het paard sta dan als ik erop zit. Kijken, voelen, aanpassen. Bij een dier de stal inlopen dat snel de oren in de nek legt. Ik kijk 'm niet aan, ik wacht net zo lang tot hij naar mij toe komt, ik buig m'n hoofd en maak me daarmee enigszins klein, ik wil eigenlijk zeggen: van mij heb je niets te vrezen. Vertrouwen winnen. Ik neem hem mee naar buiten waar ik zijn gevoelige rug masseer. Hij ontspant, ik ook.
Longeren, ik op de middenstip met het paard aan een lange lijn in rondjes om me heen bewegend. Ja, ik probeer te letten op 'activiteit van de benen' en op andere technische zaken maar ik voel vooral wat voor soort dier het is, bereid te werken en vriendelijk. Wat een natural beauty! Ik ga als een blij mens naar huis of ga ik als klein blij meisje naar huis? Doet het ertoe? Ik ben weer terug op een plek waar ik me prettig voel en me bewuster ga richten op non-verbale communicatie en wat me daarin toegefluistert wordt.
e-noniempje
In mijn hoofd zeg ik het lachend. Paardenfluisteraar, natuurlijk niet! Maar wat is het dan? Gaat het niet vooral om bewustwoording van non-verbale communicatie? Gaat het ook hier, net als bij de deelnemers in mijn trainingen, over aandacht? En wat aandacht krijgen voor onvermoede krachten in mens en, in dit geval, dier naar boven brengt. Had ik als kind al iets in me waar ik me niet van bewust was en nu aan het herontdekken ben? Allemaal (hoopvolle) gedachten die de laatste tijd door m'n hoofd gaan.
Ik ben in ieder geval weer meer met paarden bezig. Iets waar ik in mijn kindertijd niet zonder kon. Een dag niet tussen de pony's, een dag niet in de buitenlucht en ik kreeg hoofdpijn. Alles deed ik op gevoel, nooit geleerd hoe het 'echt' hoorde. Dat leer ik nu pas, in een ander leven. Soms best lastig dat leren, gewoon je gevoel volgen en niet denken vind ik makkelijker. Wel ben ik weer terug bij het kleine vrije, blije meisje. Alleen nu bewuster. En bewust dat ik mijn kinderlijke blijheid weer terug heb.
Een paard is een sociaal dier, hij heeft aandacht nodig. Dus toen de vraag kwam of ik aandacht wilde besteden aan een paard dat vermagerd terug was gekomen uit de wei, zei ik meteen ja. Tegelijkertijd vond ik het ook wel een bijzondere vraag. Baby's blijken eerder dood te gaan als ze niet aangeraakt worden dan als ze niet te eten krijgen. Aandacht/aanraking vóór voeding. Blijkbaar ook belangrijk voor paarden.
Borstelen, toiletteren zijn momenteel onderdeel van mijn dagelijks leven. En dat voor het goede doel, een beetje aandacht voor paarden die hard werken voor de mens. Maar ik kom erachter dat ik ook mijn eigen doel daarmee dien. Rust. Het is druk in m'n hoofd. Kinderen voor het eerst naar de middelbare school, nieuwe sportschema's en daarmee nieuwe logistieke uitdagingen. En oh ja, ik moet ook nog ergens tussendoor werken. En dan toch rust kunnen ervaren in het contact met de paarden. Focus. Het helpt me.
Ik word me bewuster van de non verbale communicatie tussen mens en dier. Dat lukt trouwens beter als ik naast het paard sta dan als ik erop zit. Kijken, voelen, aanpassen. Bij een dier de stal inlopen dat snel de oren in de nek legt. Ik kijk 'm niet aan, ik wacht net zo lang tot hij naar mij toe komt, ik buig m'n hoofd en maak me daarmee enigszins klein, ik wil eigenlijk zeggen: van mij heb je niets te vrezen. Vertrouwen winnen. Ik neem hem mee naar buiten waar ik zijn gevoelige rug masseer. Hij ontspant, ik ook.
Longeren, ik op de middenstip met het paard aan een lange lijn in rondjes om me heen bewegend. Ja, ik probeer te letten op 'activiteit van de benen' en op andere technische zaken maar ik voel vooral wat voor soort dier het is, bereid te werken en vriendelijk. Wat een natural beauty! Ik ga als een blij mens naar huis of ga ik als klein blij meisje naar huis? Doet het ertoe? Ik ben weer terug op een plek waar ik me prettig voel en me bewuster ga richten op non-verbale communicatie en wat me daarin toegefluistert wordt.
e-noniempje
woensdag 29 augustus 2012
Miscommunicatie
Miscommunicatie kom je overal tegen. Tijdens m'n vakantie was ik op een paardeninstructiekamp, de manege was net overgenomen en de nieuwe eigenaren zagen zich voor de uitdaging gesteld om 'oude afspraken' op hun eigen manier tegemoet te komen.
En wat mij betreft ging het daar al mis. Communicatie begint al voordat je elkaar daadwerkelijk ontmoet. Als deelnemers waren wij nergens van op de hoogte gesteld, er is ons niets uitgelegd over de nieuwe situatie en de consequenties die dat op het programma zou hebben.Voor we het wisten waren we beland in een situatie waarin van alles en nog wat onder de oppervlakte speelt maar niets transparant wordt gemaakt. Want dat is het bijzondere aan comunicatie, je voelt van alles ook al lijkt het er niet te zijn!
Wie zijn de betrokkenen? Wat is hun rol? Wat kunnen we verwachten? Hoe gaan we dat doen? Het grappige is dat deze vragen wel in de hoofden zaten van de deelnemers en dat wij in de veronderstelling waren daar antwoord op te krijgen tijdens het voostel rondje maar zelfs geen introductie/voorstelrondje. Echt helemaal niets van dat al! Het gevolg is dat je dan maar een beetje achter elkaar aanhobbelt, er onvrede ontstaat, je het er met elkaar over hebt en dat als je niet uitkijkt er een hoop energie gaat zitten in negativiteit waardoor je de leuke en positieve dingen niet meer kan zien of weet te waarderen. Herkenbaar? Maar nu wat te doen?!
We zijn het gesprek aangegaan. Deelnemers en Leiding. En dat hielp. Er ontstond begrip voor elkaar en elkaars' situatie en gedrag. Wat is het toch wonderlijk dat het al effect heeft als je het niet uitgesprokene maar wel voelbare op tafel legt. Mijn leerdoel blijft om dan toch nog voor mijn eigen belang op te komen. Ik krijg accuut zoveel begrip voor de ander dat ik mijn eigen doel (geldelijke compensatie) uit m'n handen laat glippen.
e-noniempje
En wat mij betreft ging het daar al mis. Communicatie begint al voordat je elkaar daadwerkelijk ontmoet. Als deelnemers waren wij nergens van op de hoogte gesteld, er is ons niets uitgelegd over de nieuwe situatie en de consequenties die dat op het programma zou hebben.Voor we het wisten waren we beland in een situatie waarin van alles en nog wat onder de oppervlakte speelt maar niets transparant wordt gemaakt. Want dat is het bijzondere aan comunicatie, je voelt van alles ook al lijkt het er niet te zijn!
Wie zijn de betrokkenen? Wat is hun rol? Wat kunnen we verwachten? Hoe gaan we dat doen? Het grappige is dat deze vragen wel in de hoofden zaten van de deelnemers en dat wij in de veronderstelling waren daar antwoord op te krijgen tijdens het voostel rondje maar zelfs geen introductie/voorstelrondje. Echt helemaal niets van dat al! Het gevolg is dat je dan maar een beetje achter elkaar aanhobbelt, er onvrede ontstaat, je het er met elkaar over hebt en dat als je niet uitkijkt er een hoop energie gaat zitten in negativiteit waardoor je de leuke en positieve dingen niet meer kan zien of weet te waarderen. Herkenbaar? Maar nu wat te doen?!
We zijn het gesprek aangegaan. Deelnemers en Leiding. En dat hielp. Er ontstond begrip voor elkaar en elkaars' situatie en gedrag. Wat is het toch wonderlijk dat het al effect heeft als je het niet uitgesprokene maar wel voelbare op tafel legt. Mijn leerdoel blijft om dan toch nog voor mijn eigen belang op te komen. Ik krijg accuut zoveel begrip voor de ander dat ik mijn eigen doel (geldelijke compensatie) uit m'n handen laat glippen.
e-noniempje
Abonneren op:
Posts (Atom)